Blog: CEO Sylvie Wymeersch in Zanzibar voor vrijwilligerswerk

18 oktober

Van plankgas tot pole pole en opnieuw plankgas

1. Kun je jezelf even voorstellen?

Mijn naam is Sylvie, mama van een heerlijke deugeniet van vier, Elias-Lucas, en CEO van Akkermans en Partners. Op 1 april vierde ik er mijn negende jubileum. Ik ben destijds gestart als verzekeringsconsultant. Na drie jaar groeide ik door tot accountmanager en een jaar later werd ik business manager. De toenmalige CEO en oprichter van het bedrijf, Nando Akkermans, nam me onder zijn vleugels en leerde de synergie tussen sociaal management en zakelijkheid. Hij vroeg me vier jaar geleden om de fakkel als CEO over te nemen. Het was een onverwachte kans, maar wel een die ik met beide handen gegrepen heb. Zijn invloed heeft mijn manier van leiderschap, in positieve zin, gekleurd. Ik wil mijn medewerkers ook kansen geven. Meer dan diploma kijk ik naar motivatie en gedrevenheid. Daarnaast geloof ik ook in tweede kansen. In plaats van medewerkers af te rekenen op fouten, wil ik dat ze het beschouwen als leerkansen. Onze opdrachtgevers waarderen deze ondernemingsmentaliteit waardoor we nagenoeg bij iedereen Preferred Supplier zijn.

2.  Je hebt net drie weken vrijwilligerswerk gedaan, hoe kwam je daarbij? 

Ik speelde al geruime tijd met het idee om vrijwilligerswerk te doen. Maar als mama was het evenwel niet makkelijk om daar tijd voor te vinden. Uiteindelijk heb ik op 31 december 2022 de knoop doorgehakt en mijn ticket geboekt. Zo kon ik meteen een van mijn goede voornemens voor 2023 waarmaken. Dit werd mede mogelijk gemaakt dankzij de steun van de papa van Elias-Lucas die tijdelijk mijn ouderrol mee op zich nam.

3.  Van waar komt jouw sociale betrokkenheid?

Ik wilde iets terugdoen voor de maatschappij, en verder kijken dan mijn naaste omgeving. Ik ben van nature een zorgzaam iemand en zet me graag in voor anderen. Ik werd daarnaast ook geïnspireerd door mijn nonkel, die “Eyes for the World” heeft opgericht, een vzw die overal ter wereld verstelbare brillen voorziet voor kinderen met een visuele beperking. En ook door een vriendin van mij die zich als verpleegster al jaren inzet voor projecten in Madagaskar.

4. Waarom koos je voor Zanzibar?

Ik heb jaren geleden mijn hart verloren aan Zuid-Afrika. Ik zocht dus bewust naar een project in Afrika. Het schrille contrast tussen arm en rijk motiveerde me om me in te zetten voor kinderen uit onderontwikkelde gebieden. Ik contacteerde een reisorganisatie gespecialiseerd in sociale ontwikkelingsprojecten en koos een onderwijsproject in Zanzibar.

5.  Wat deed je daar concreet?

Ik werkte op een klein schooltje met 67 leerlingen tussen de drie en vijftien jaar, en gaf er elke voormiddag Engelse les. Alle leerkrachten volgen een vastgelegd handboek, zodat er continuïteit is. De lessen worden namelijk door vrijwilligers van over de hele wereld verdergezet. Omdat de namiddagen bloedheet zijn, met temperaturen die oplopen tot 39°C, is er dan geen les. We deden wel soms uitstappen, naar het strand bijvoorbeeld om ze te leren zwemmen.

6.  Nam je nog deel aan andere initiatieven?

Ik werkte ook mee aan een zijproject dat avondonderwijs voorziet voor jongvolwassenen. Naast Engelse les, leren ze er over seksuele voorlichting, armoedebestrijding of andere relevante thema’s.

7.  Welke ervaring heeft je het meest gegrepen?

Een van mijn mooiste herinneringen is tegelijkertijd een van de meest emotionele. Op een van de laatste dagen, heb ik met andere vrijwilligers voedselpakketten samengesteld. We kochten basisvoedsel zoals rijst en bloem op een lokale markt en verdeelden ze onder de armste gezinnen uit het dorp. Na het zien van hun erbarmelijke levensomstandigheden had ik het emotioneel zwaar. Ik ben blij dat ik die mensen eventjes heb kunnen helpen, maar hun leed heeft me wel geraakt.

8. Hoe heeft deze ervaring jou verrijkt als persoon?

Het heeft me met beide voeten op de grond gezet. Het leven gaat vaak zo snel dat we vergeten stil te staan bij wat we hebben. Ondanks de beperkte middelen, hebben de mensen in Zanzibar bijna altijd een glimlach op hun gezicht. Anderzijds hebben ze ook getracht om mijn dynamische persoonlijkheid te temperen waardoor de uitspraak: pole pole (langzaam) me altijd zal bijblijven.

9. Komt er nog een vervolgverhaal?

Het was een unieke ervaring die me heeft doen inzien hoe belangrijk sociaal engagement is. Ik kan niet langer wegkijken voor het leed van mensen die het minder goed hebben. Ik ben vastberaden een eigen non-profitorganisatie op te richten. In 2024 wil ik opnieuw een reis maken en daar dan basismateriaal zoals pennen, papier, krijt en oude computers verdelen. Inmiddels werden de eerste stappen voor Zanzibar 2024 reeds gezet.

https://akkermanspartners.com/be/wp-content/uploads/sites/3/2023/07/Blog-Sylvie-NL.jpg

This site is registered on wpml.org as a development site. Switch to a production site key to remove this banner.